Ewangelie i cały Nowy Testament ukazują życie z Bogiem jako uczestnictwo w życiu samego Boga – stan najwyższego i nieutracanego szczęścia przeżywanego w zjednoczeniu z Bogiem i całą wspólnotą zbawionych. W języku religijnym wyrażamy go różnymi określeniami: „uczta”, „gody weselne”, „przybytek Boga z ludźmi”, „nowe niebo i nowa ziemia” – niebo. Jest to całkowicie nowy sposób bytowania człowieka w zupełnie nowych warunkach.

Zbawieni zachowają swoją osobową tożsamość i niepowtarzalne cechy swej osobowości stanowiąc wspólnotę odrębnych osób zjednoczonych ze sobą i z Chrystusem we wzajemnej miłości. Istotnym źródłem szczęścia będzie doświadczenia zjednoczenia z Bogiem, czyli połączone z miłością bezpośrednie poznanie Boga. Życie wieczne jest zarówno oczekiwanym z nadzieją darem Bożym, jak i nagrodą za czynione dobro na ziemi, które jest owocem współpracy człowieka z Bogiem. Szczęście wieczne będzie zatem owocem i konsekwencją miłości, do której człowiek doszedł za życia.